خانه تابستانی

************ تو بارون که رفتی‌ شبم زیرو رو شد یه بغض شکسته رفیق گلو شد تو بارون که رفتی‌ دل باغچه پژمرد تمام وجودم توی آینه خط خورد هنوز وقتی‌ بارون تو کوچه میباره دلم غصه داره دلم بی‌ قراره نه شب عاشقانه ست نه رویا قشنگه دلم بی‌ تو خونه دلم بی‌ تو تنگه ********* یه شب زیر بارون که چشمم به راه میبینم که کوچ پره نور ماهه تو ماه منی که تو بارون رسیدی امید منی تو شب نا‌ امیدی ***********

مریم ارتباط کامنت من به نوشتهٔ تو مس ارتباط حرفای دو تا دوست قدیمی‌ میمونه که دلشون تنگ بوده.. یکیشون یه جمله گفت اون یکی‌ سفرهٔ دلشو باز کرد باراش.. دیشب باز خوابتو دیدم، این دفعه باهم میخواستیم بریم یه جایی‌، یه جا که خیلی‌‌ها نمیرفتن، یجور ماجرا جوئی بود، مسعود و سیامک یجای دیگه بودن. ما می‌رفتیم توی یه ساختمونی که خیلی‌ عجیب و دیدنی‌ بود، همچیش جدید بود.. من خوبم، دیشب کتاب داستانم تموم شد، صبح هی‌ دیدم نمی‌خوام پا شم، فهمیدم که من نمی‌خوام برگردم، من هنوز نیومدم اینجا..یه ثانیه هم سکوت نمیکنم ، مبادا صداش بیاد.. صدای هیچی‌، صدای هیچکی.. اونوقت میفهمم که باز تنهام من نمی‌خوام دردم بیاد، خسته‌ام ، حوصلهٔ اینکه دردم بیاد رو ندارم، وقتی‌ زنگ میزنم خونه.. چشمو میبندم، به مغزم فشار میارم که فاصلهٔ خودم رو تا خونه تخمین بزنم، چند روز، چقدر، چند ساعت.. چقدر دور.. بعضی‌ وقتا حس من از فاصله به حس من به اون آدم یا مکانی که دارم باهاش میسنجم خودمو بستگی داره، مثلا وقتهایی که با بابا دعوا بودم، وقتی‌ زنگ میزد اونو میبردم در دورترین فاصله.. و حالا هرشب که سیامک رو توی چت می‌بینم یا صداشو میشنوم

یه وقتهایی دوست دارم بشینم واسه خودم آهنگ دامبولی گوش کنم، وسط کارا، وسط شلوغی ها دوست دارم میدونی‌ تا وقتی‌ همزبونی یه‌ عمریه باهاتم عاشق یک نگاتم.. مرسی‌ سمانه و سیامک که دیشب رفتم زود خابیدم، با اینکه صبح باز دیر پا شدم اما عذاب وجدان نداشتم که من کم کاری کردم. تازه مرسی‌ خودم که بالاخره دیشب برا بار اول نشستم توی خونه زبان خوندم و یه‌ عالمه میوه خوردم مرسی‌ سیامک که اینهمه آان لاین هستی‌ رنگ چشات عسل طعم، لبت عسل اسمت که شیرینه.. مرسی‌ جینگلی، هرچی‌ سوال دارم تو اونجایی‌ که جواب بدی، هرچی‌ گیر می‌کنم تو بلدیش، و از همه مهمتر خیالم یه‌ جور عمیقی از دوستیت راحته، انگار میدونم که هیچ خطری برام نداره.. انگار یه‌ کتاب مرجع مهربونی که از یاد دادن احساس خوبی‌ بهش دست میده و علم رو رقیبانه نمیبینه..

خانواده‌ام همیشه قویترین انگیزه رو به من داده، برای درس خوندن، جلو رفتن، برای گسترش مرز‌های زندگیم.. نه برای اینکه زحمت هاشونو جبران کنم.. یاا اینکه احساس کنم آنها رو اینطوری خوشحال می‌کنم.. یه بار به شوخی‌ به دوستی‌ می‌گفتم، گاهی حس می‌کنم مامان بابام میشینن نصف شبا که هممون خوابیم، با هم نقشهٔ میکشن چطوری مسیر رو برای پیشرفت ما دشوار تر کنن، چطوری مانع سخت تری ایجاد کنن..که من نتونم از پسش بر بیام.. چقدر آدم میتونه قدرت تخریب داشته باشه.. اگه به خانواده من یه‌ شانس مجدد بدن که از صفر آدم بودن رو شروع کنن.. چقدر سخته براشون.. من نمیخواستم اینو بلند بگم.. هیچ وقت. شاید همیشه ته دلم یه‌ ذره امید بود.. اما حالا فک می‌کنم هیچ هیچ هیچ امیدی بهشون ندارم.

ممنونم از خودم ممنونم از تو هم خوب باشه خدا، از تو هم ممنونم. اشکالی‌ نداره اگه معلم آلمانی‌ امروز هرچی‌ پرسید من با دهن باز بهش نگاه کردم و اون kevin آمریکایی‌ بهم خندید. خوب همه یه وقتهایی دهنشون باز میمونه.. صدا از توش در نمیاد اشکالی‌ نداره اگه امروز دیر بیدار شدم و صبح نیومدم آفیس و کلی‌ غّر زدم سر خودم. اشکالی‌ نداره اگه امروز ۳ تا اتوبوس رو از دست دادم و کلن ۴۰ دقیقه معطل شدم. واقعا اشکالی‌ نداره اشکالی‌ نداره اگه خیلی‌ ترسیدم یا ناراحت بودم. من احساس خیلی‌ خوبی‌ دارم. به خودم تبریک میگم که تونستم تا حد زیادی برناممو بنویسم. جزییات مهمی‌ ازش مونده. اما بخش ترسناکش تموم شد. :)

اگه یکی‌ خواست برنامه یی مشترک بریزه با من!! حتما اول برنامه‌های شخصیمو در نظر میگیرم. چت کردن با سمانه ، سیامک، فرزانه و سایر دوستام بخشی از همون برنامه‌های شخصیه. من دوست ندارم آرامش شخصی‌ م بهم بخوره! :(

I feel sorry I dont know what to say. I feel sad and want to suppress it... it is not true.. not another death

هیچیم نیستا، خوندنم نمیاد. چرتی‌ زدم که نگو.. بزور چند تا مفهوم جدید فرو کردم تور سر خودم! خوابم اومد، از دست سیامک عصبانی‌ شدم، گشنم شد.. سردم شد.. هرچیم شد که کم بفهمم، اما من سر انجام پیروز شدم و فهمیدم برنامه نویسی شی‌ گرا چجوری. اما نکتهٔ ناراحت کنند این بود که بعدش فهمیدم خیلی‌ جزئیات بیشتریو باید یاد بگیرم. مثلا از ۳ فصل من الان نصف یه فصلو خوندم با زحمت فراوان. حالا شاید کلشو لازم نباشه ها.. :) چه میشود وقتی‌ بخودم دلداری میدم. دوست دارم برم یکم نون پنیر بخورم بیام

از اونجایی که من مهمترین کارهای زندگی‌ رایانه یی‌ام رو به زبان فارسی عزیز انجام میدم، چشت دراد هینریش ، هرچقد هم که به مانیتور من نگاه کنی‌ نمیفهمی چیه.

میخواستم برات جداگانه بنویسم عزیزم، میگم عزیزم یعنی‌ واقعا عزیزم. یعنی‌ دلم برای تو تنگ شد همون لحظه که ازت خدافظی‌ کردم جلو خونه عموم، پیش بچه ها.. احساس سر گیجه بهم دست میده یاد خداحافظی که میفتم... چقدر روز آخر کنارم بودی، چقدر خوب که تنهام نذاشتی. چقدر خندیدم از دستت.. شوخی‌ کردنتم خیلی‌ خاصه :) گیرموم که شکست یادته.. یبار دیگه بگو چی‌ شد.... چقدر من از اداهات خوشم میاد. میدونی‌ الان چی‌ میگی‌.. "خوب بوس منو بده برو بمیر" :) :) این عشق چیز غریبیه. آدم وسطاش جو گیر می‌شه حتا حاضره بمیره برای طرف. تو هم موجود پرویی هستی‌ در نوع خودت .. الان میگی‌ خوب بله برو بمیر دیگه.

سلام من برگشتم، هنوز شادم، هنوز پوست تنم از خوشی‌ پره، هنوز سردرد خلأ نیومده سراغم، من وارد مرحلهٔ جدیدی شدم که وقتی‌ آدم‌ها برای بار دوم به یک مکان کاملا جدید می‌رن واردش میشن. امروز رفتم یک تستر و یک آب جوش بیار خریدم به همراه بالش و پتو، اتاق جدیدم اینا رو نداره. تصور کنید در یک هوای برفی و بورانی نشستی تو اتوبوس داری کتاب شفق رو میخونی‌، ایستگاه بد باید پیاده شی‌، پامیشی که با همهٔ خرید‌های بالا بری پیاده شی‌، با همه سختی‌ و ذلت صد بار به اینو اون می‌خوری و هی‌ میگی‌ ببخشید تا خودتو به در خروجی برسونی که یهو آقای زبون نفهم راننده (که فارسی نمیدونه) در رو میبنده و تو با ۵ رقم ساک و نایلن در دست می‌مونی پشت در بسته ...وسایلو که میذاری زمین متوجه نگاه همدردنهٔ سایر اتوبوس نشینان زبون بسته میشی‌ که یعنی‌ آخی باید تو این سرما یه ایستگاه رو پیاده برگردی..! ولی‌ سرد بودا.. میگم سرد میشنوی سرد.. مثل زنجان که نه.. اما خیلی‌ سرد.. دستام بی‌ دستکش بودن .. این قسمتش خیلی‌ بد بود.. خوشحالم، آرومم، یوقتایی با خودم دشمن میشم ها.. اما در کلّ خوبم. میخواستم بهت بگم .. "مرسی‌" بخاطر اینکه