خانه تابستانی

دوست دارم آدرس اینجا رو به یک دختری بدم به اسم نسیم ، از وبلاگش میشناسمش . من کلا وقتی جایی  کامنت میزارم بدون لینک به  اینجاست  تا حالا همیشه اینجا شخصی مینوشتم . فقط آدم های محدودی نوشته هام رو دنبال میکردن . اگه آدم های غریبه بیان من خجالت میکشم. نه چیزهای جالب هیجان انگیزی مینویسم و نه قلم خاصی دارم . تازه ویرایشی هم که در کار نیست .  دیگه اینکه پسره برگشت ، رومانتیک و خوب . یک عالمه شکلات سوییسی و پنیر آورد .  من در آرامش به سر میبرم . با خودم .  سمانه رفته دنبال ویزاش. سمانه بعد تلاش ای که کرد الان خانوم دارای پذیرش  دکترا شده و این خیلی خوبه . خیلی خیلی خیلی میره گوتینگن و من ته دلم بهش افتخار میکنم و ازش راضی ام . :)  اینقد سفارت آلمان  این بیچاره رو برد آورد به بهانه تکمیل کردن مدارک و تایید کردنشون .. این تایید مدرک رو آلمان تازه به درخواست ویزا اضافه کرده . نبود. میری اول میدی تایید و اگه همه چی کامل بود میری مصاحبه و تحویل مدرک .  زندگی میکنم. این روز ها همه چیز آسان تر به نظر میاد . فقط دلم برای خونه و مامان اینا تنگ میشه . اصلا حتا نمیدونم دلم برا چی تنگ میشه .. حس مبهمیه

١-دست نوشتنم کند شده و نمیدونم که از چی شروع کنم . حرف های زیادی دارم. دلم میخاد که بشینم با خودم گفتگو کنم. الان این هفته باید برم یک آزمایش عمومی بدم . من چون آدم سالمی هستم سالی یک بار چک آپ میکنم  و از این مادر هایی هم خواهد شد که بچه هاش نگران سلامتیش نخواهند بود چون خودش از خودش مراقبت میکنه . بعد آزمایش باید پاسپورت مبارک رو هم تمدید کنم. پسره آخر هفته میاد و من واقعن دوس دارم که بیاد. از وقتی رفته من اش پزی نمیکنم. دیگه اینکه یک سمینار داریم و در دو هفته گذشته من مشغول این بودم که مقاله کذایی رو آماده کنم . هفته پیش درفت رو فرستادم برای استادم و الان دیگه باز باید بشینم سر  پایان نامه . این از این. ٢- چیز دیگه ای که میخاستم بگم نگرش این روز های من نسبت به زندگی بود . هنوز یک هیجانی نسبت به آینده دارم. ته وجودم هنوز یک بچه ای ام که فکر میکنه در بزرگ شدن خیلی چیزا هست. و هیجان دارم زودتر برم جلو.. ببینم چی میشه .. حالا میدونم تهش هم خبری نیست ها اما می دونم که جهان جای کلکیه و ممکنه باز هم چیزایی اتفاق بیفته که تا مغز استخوانم گریه رسوخ کنه . بعد  این باعث میشه یک جورایی زره پوش 

بلاخره ان کاری که خیلی مدت میخاستم انجام بدم  رو کردم . از اون ساختمون دور بزرگ نیمه خالی اومدم نشستم آفیس آندره ا . که پر از آدم و زندگی و فعالیته .  یکم فقط آروم ترم و احساس میکنم کارم جدی تره  نسبت به گذشته.  کتاب  خوبی پیدا کردم که مدام دم دستمه  یک دوست جدید هم پیدا کردم که قهرمان شنا ست و ایرانیه و اهل ساریه و مدرسه ما هم بوده . خونه اش هم خیابون بقله . یعنی این همه نزدیک به من .. دیروز با هم رفتیم شنا و بد از ٣ ماه من بلاخره آب زدم به تنم. اون کلی اشکلاته منو گرفت . شب اومد خونه باهام. یعنی من ازش خاستم که بیاد. پسره رفته سویس . استادش منتقل شده و ماهی ٢ هفته اونجاست ٢ هفته اینجا. البته فعلا . شاید مجبور شه بیشتر بره .  من هم دیشب تنها بودم . اما اونقدر حرف زد دوست جدیدم که من از خستگی مردم .. من اونقدر غرق مسایل خودم بودم و اونقدر گیج مشکلات و غم های  زندگی خودم بودم که یادم رفت چیز هایی که الان دارم چقدر با ارزش اند . یادم رفته بود سال اول چی کشیدم .. فراموش کرده بودم زندگی یک آدم تنهای مهاجر  چقدر ملال و غصه  درش هست . چقدر آدم پیچیده میکنه مسایل رو ..اصلا چقدر حال آدم بده .