خانه تابستانی

خیلی دوست دارم مرتب بنویسم, حتا گاهی به نوشتن روزانه فکر کردم.  اما یک چیزی مانع میشه, همون حالتی که در همه رکود ها هست. در همه روز های کند زندگی . ژان رفته از دارو خونه برا خودش دارو بگیره, من سرما خوردم و نمیتونستم همراهش برم , چند شب پیش آب جوش ریخت رو پاش و پاش سوخت و دیروز رفتیم دکتر که تاول هاشو پانسمان کنه, امروز هم پانسماانش رو عوض کرد . دلم براش خیلی سوخت..  من برا خودم یک مینی آفیس درست کردم گوشه خونه , ی میزی بود که هیچ استفاده ای نداشت .. الان میز کار منه .  یک چند تا تصویر هست تو ذهنم.  یکی اینکه دنیای زبان انگلیسی من پر از ادمه,, سرم رو که میچرخونم کلی آدم میبنینم. اما دنیای آلمانی ام خالیه هیچ کس توش نیست .. من ام و یک حیاط خالی  بعد از تمام شدن کار آموزیم رفتیم ایران و برگشتیم و الان یک ماه که همه چی شده مثل قبل . دنبال کار گشتن ..دنیای کار پیدا کردنم مثل یک خیابون طولانیه در یک فضای باز و بی انتها.. تهش معلوم نیست. هیچ ساختمونی در و برش نیست.. هیچ جنبنده ای.. مثل جاده های ته دانشگاه زنجان ..یا کویر مرنجاب ..  و من بی هیچ تصویری از انتها و اصلا بدون اینکه

١- دیروز یکی از نوشته های سابق ام رو خوندم به نوشتن یک کتاب فکر کردم  بعد یک عالمه فکر جانبی بهم هجوم آورد.. نکنه کتاب سردو مایوسانه از آب در بیاد؟ نکنه آدم ها با خوندنش حالشون بد شه چون قراره از چیزهای بد  بنویسم .. بعد تصور کردم کتابم مثل هری پاتر معروف شه . من محبوبیت رو دوست دارم. اصلا یک روز معروف میشم اما نمیدونم چطوری..  نوشته ام رو که خوندم دیدم که اگه بخام کتابی بنویسم حتما راجه به خانوم کلاین وجلسات کوتاهی که با هم داشتیم مینویسم. اصلان خیلی مهمه که آدم یک بار بره و چیز هایی  که تو سرش داره رو به یکی که متخصص خوب  فکر  بگه. خانوم کلان به همه حرف های من درباره یک موضوع خاص خانوادگی خیلی پیچیده که سال ها قبل اتفاق افتاده بود واخیرا دوباره تکرار شد گوش داد. خیلی بیشتر از اونی که خودم به خودم حق میدادم یا مساله رو میفهمیدم میفهمید . دوست داشتم یک کتاب کوچک مینوشتم و افکارم و اتفاق ها رو به صورت مرتب قبل و بعد از جلساتی که با خانوم کلاین  داشتم مینوشتم . ریز احساس بد یا خوبی که تجربه کردم.. اگه میتونستم این ایگو رو خاموش کنم, به نظر کسی اهمیت ندم و برام هم مهم نباشه حال خو

دارم لاك مي زنم و قرمزي اين لاك و بوي تندش حالمو قيلي ويلي ميكنه. لاك قرمز منو ياد ٥ سالگي مي اندازه .. خونه ماماني .. يه عصر كه خاله سوريه از سفر اومد و با خودش سوغاتي اورد و لاك منو رو هم يادش نرفته بود.. چقدر اين كارش  برام احساس خوبي بود.. خاله سوريه دوست و هم سن و سال ماماني بود. الان كه ميگم اشكم داره در مياد.. اين ادم هر روز بود .. هميشه پيشمون بود.. لاغر چابك  و مهربون.. ظاهرا از بچگي بابام همينطور بود.. با ماماني مي رفت خريد .. گاهي نون ماماني رو ميگرفت مياورد.. دخترش تو جووني از دست رفت و پسرهاش هر دو معتاد بودن.. زندگي سختي داشت.. نمي دونم شوهرش چي شد. خاله سوريه قبل سوريه رفتنش اسمش بود سارهمار .. به مازني يعني مادر ساره.. ساره همون دخترش.. بود..  خلاصه وقتي رفتيم راهنمايي يه روز مهتاب اومد مدوسه گفت نامادربزرگي ام مرد.. دو روز بعد از عروسي با بابابزرگم..  وقتي رفتم خونه ماماني حالش بد بود.. ميگف خاله سوريه دو روز پيش عقد يه مرد پير و خوب شد اما چرا دق كرد.. چي بهش گذشت .. هي اينو ميگف هي اشكاشو پاك ميكرد.. چقدر غمناك دلتنگي براي ادم هاي بديهي بچگيم.. ادم هايي كه انگار اون

وبلاگ خوندن حال ادمو خوب ميكنه  تو فاصله بين اماده شدن اولين صبحانه كاري وبلاگ شاد و روزمره خوندم  كار اينجا خيلي نوپاست. اولين روز كامپيوترهامونو از تو جعبه هاي نو در اورديم و راه انداختيم. و منتظريم يكي كه رفته از سر كوچه    كابل اينترنت بخر ه برگرده و كارو شروع كنيم.  جمعه كه شروع كارمون بود خيلي هول كردم اخه تمام موضوعاتش جديد بود اما امروز دلم يكم قرصه هي به خودم ميگم فكر كن ميتوني فكر كن ميتوني  بجز من سه نفر ديگه هم اينجا شروع به كار كردن، دوتا دانشجوي علوم كامپيوتر و يكي مدير برنامه.. اخر هفته بينهايت شلوغي داشتم طوري كه نفسم بند اومد. كاش ميتونستم بنويسم. جمعه روز اول كاريم بود و هنگ بودم. شب رفتيم خونه سوفيا و كشك بادمجون و شله زرد پختيم و خورديم و سنگين شديم و همونجا خوابيديم.  شنبه تو راه برگشت از خونه سوفيا با جاناتان رفتيم خريد و كفش و پيرهن خريديم براي كارم. بسكه غر زدم لباس مناسب ندارم.. اما خيلي خسته شديم.. سن كه ميره بالا سه ساعت خريد كردن هم ادمو جنازه ميكنه..  فلورين همكار سابقم عروسي كرد و عصر شنبه رفتيم جشن عروسيش. خوش گذشت، ديدن ادمهاي گذشته باعث دلتنگي كم رنگي م

جهان سراسر از خبرهاي بد پر شده. هيچ خبر خوبي در اين دنيا نيست و من از اين سرخورده ام. مرض دنبال كردن خبر هم كه تا همين چند وقت پيش ترك كرده بودم با حمله اسراييل دوباره عود كرد.  بي خوابي هم گاهي به كل ماجرا دامن ميزنه.   از لحظه اي كه جاناتان اراده كنه تا وقتي خوابش ببره شايد بيست ثانيه طول ميكشه. هميشه من بعد از اون با بخل و حسد به زور مراقبه ميكنم تا خوابم ببره.  اين روز ها سبك و سبك تر ميشم. از قبلا كه دلتنگ ايران بودم، عصباني بودم از دست اون ادم .. و دنبال كار مي گشتم.. حالا يك سبكي افتاده تو سرم از همه اين ماجراها. ميدونم برم ايران و ساناز سروناز رو بعد يك سال ببينم از ديدن اينكه چقد بزرگ شدن و من نبودم غمگين ميشم. اما از ديدنشون شاد ميشم .  شاد  مثل لاك هايي كه اين روز ها ميزنم. قرمز و طلايي  مثل اشپز خونه اي كه امشب تميز كرديم دوتايي مثل شنا و پريدن از تخته نيم متري با ترس و لرز !!  من در همين لحظه تصميم گرفتم به دنبال شادي برم حتي اگه هيچ شبكه خبري و اجتماعي شادي در خود نداشته باشه.  بايد بخوابم تا فردا ساعت هشت ميشه ٤ ساعت خواب.  بايد شادي رو هر روز پيدا كنم . شب با خوابيدن من

اين روز ها بيماري خانه دارم هر چيز كوچيكي منو ياد خونه مي اندازه، مرد جواني افغاني كه تو مترو با مادر پير چاقش شوخي ميكرد و مادرش روشو كرد اونور تا بوس پسره نخوره به صورتش باعث شد ياد خونه بيفتم.. يه همچين اتفاق ساده اي.. اشكم جمع شد..  اومدم خونه، تو راه فكر كردم ادم وقتي غصه داره بايد غصه اش رو بخوره. يك طالبي گرفتم.. تا رسيدم خونه برا خودم با يخ مخلوطش كردم.. توت فرنگي هاي ترش يخزده اي كه تو فريزر داشتم رو هم با   كمي شير و شكر مخلوط كردم شد دو ليوان .. بعد با ارامش و قاشق قاشق خوردمشون.. وسطاش يخ كردم پا شدم پنجره رو بستم. اين شد كه حالم عوض شد.. تا اومدم اينجا از بيماري خانه بنويسم مامانم زنگ زد.. بصورت كاملا حرفه اي خوشحالي كردم ..جوري كه انگار من در ظهر تعطيلات تابستاني دلخواه در حال خوردن اب طالبي بودم كه شما زنگ زدي.. كمي هم اين بيكاري در علت غم و غصه من دخالت داره. اين هفته از نو ميرم پيش اِما. بعد از دو هفته استراحت بعد از عمل كه خيلي كسل كننده بود. اِما نشستن ياد گرفته و خيلي خيلي شيرينه. من رو هم كاملا ميشناسه و باعث ميشه به خودم افتخار كنم از اين

بايد نقاشي بكشم. ميدونم كه تا وقتي ادم راجع بهش فكر ميكنه يا حرف ميزنه قبول نيست. بايد نقاشي بكشم. سواي خوب نبودنم، سواي اعتماد به نفس پايينم و خيلي اماتور بودنم. بايد نقاشي بكشم و اون سكوت رو پيدا كنم. سكوتش درست مثل كتاب خوندن و وبلاگ نوشتن و وبلاگ خوندنه. مثل اون بعد از ظهر كه براي خودت يه چايي ميريزي و خونه مرتبه و با حوصله ميشيني سرش.  اين جوري كه من روحم رو پر ميكنم از مديااز فيلم از اينترنت از فيس بوك.. ميدونم همه اينو ميگند.. مسئله اين نيست.. من اون سكوت رو كه لابه لاي حرف هاي خاله و مامانت در يك بعد از ظهر معمولي كه هر دوشون دراز كشيدن وسط هال و بي وقفه حرف  ميزنند رو ندارم.. اون لحظه اي كه از حرف هاي ديگران حوصله ات سر ميره و فرو ميري در خودت و يك ايده خوب مياد سراغت..  يك گرسنه گي دارم درست از روزي كه اومدم المان. به مرور زمان كمتر و كمتر شده ، الان از پار سال و سال قبل خيلي كمتره اما هنوز هست.  اينترنت و فيس بوك و فيلم و سريال سريع اين گرسنه گي رو پر ميكنه اما حال ادم خوووب نميشه، حال ادم فقط پر ميشه.  به خودم نمي گم اينا بدن .. مي گم يه جاي خالي هست كه تحمل سكوت رو نداره و

  دماغم رو  دو شنبه عمل كردم. دليلش كج بودن مادرزادي تيغه بيني و داشتن تورم داخلي زياد كه راه تنفس رو بسته بود اعلام شد. من تو ايران فكر ميكردم ادم سالمي هستم، همه اطرافيانم هي مي گفتند دندونات رديفه و دماغت هم ايراد نداره.. البته چشمم خيلي ضعيف بود.. كه عمل كردم.. چقدر هم معجزه اسا... از وقتي اومدم اينجا اولش فهميدم پاهام كوتاه بلنده و به همين دليل پا درد و كمر درد دارم و درست نميتونم راه برم و مامانم هم  دقيقا همين مشكل رو داره بعد هم مشكل الرژي و اخر همه دماغ. دماغ از همه بدتره، در سه روز گذشته تو دماغم يك تيغه فلزيه كه هر بار يادش مي افتم عطسه ام ميگيره ولي نمياد در عوض از چشمم اب مياد.  بر خلاف عمل هاي زيبايي هيچ چسب يا باندي در كار نيست، فقط يك بيني بسيار پف كرده دارم،  دلم براي خونه و خانواده ايران تنگ شده. جاناتان هم كه هميشه هست اما همزمان يك ارائه مهم داره كه استاد ملعونش بدون در نظر گرفتن شرايط ما هي رو سرش كار ميريزه. بيچاره هيچ استراحتي نداره.  منم در بي حوصله ترين و دماغ گرفته ترين روزهاي زندگيم هستم. كاش زود تر جمعه بشه برم اين تيغه ها رو در بيارن.. بيمارستان من يك كليني

١. هر چقدر هم كه مسلط به جريان نگاه كنم نميتونم رد شدن (ريجكت) از يك جا كه روش حساب مي كردم رو با حال اروم سپري كنم. ديگه اينكه دم صبح خواب طلا رو مي ديدم با هم رفته بوديم مكه!! و من از گرماي اونجا كلافه بودم و همش ميموندم  خونه .. از خواب كه پا شدم بعد از بيست ديقه طلا زنگ زد.. اتيشِ صحرايِ عربستان بود تو  صداش و حرفاش.. ولي  از خوبيهاي  امروز اين بود كه معلوم شد تماما سالم هستم بعد از چك اپ دكتر، دومين خوشي خريدن يك بوته كوچولوي بگونياي قرمز و بستني بود و اخرش يك ورزش حسابي كه جونم در اومد و حالم خوب شد.. امروز در مجموع روز طبيعي بود تركيبي از خوشي و نا خوشي ٢ .  اين روز ها من روز ها تو بهشت از خواب پا ميشم تو بهشت حمام ميگيرم ميرم بيرون تو بهشت افتابي قدم ميزنم و تو ارامش خونه بهشتي كه هر گوشه اش رو خودمون ساختيم زخم هاي گذشته رو اروم ليس ميزنم ..  به خونه عموم اينا فكر ميكنم كه چقدر ممكنه سخت باشه.. به خونه هاي بقيه فاميلامون.. من خوشحالم كه از قبيله دور شدم .. از زخم هاشون و سخت گيري هاشون ..از جهان اون ها كه توش موندن در حال بد و مدارا يك اصله  اصلا من نميخوام صد سال از اون موندن

اونقدر ادمها تو اين قطارها ساكتند و حتي باتلفن هم حرف نمي زنند كه ادم نميتونه دست به كاراي پر سرو صدا بزنه.. حتي نميتونه تلفن رو راحت با صداي خودش صحبت كنه.. اين المانيهاي متمدن ساكت.. تو وبلاگ منصفانه يه بار ميخوندم  كه دوست پسرش -كه ايراني نبود- به سان مرد هاي ديگه زندگيش ناتواني اين دستهاي سيماني* رو نداشت و اون روز قبول كردم كه  مردهاي زندگي من هم در اين عبارت ناتواني دست هاي سيماني صدق مي كنند. اصلا من هم تا جايي و در مواردي در اين عبارت صدق كردم..  مثالش به خيلي از كاراي كوچيك و بزرگ  برميگرده كه ادم ميخواد انجام بده اما نميكنه و شايد همين قدر كافي باشه. شايد ايران اصلا اينطوريه كه ادم توش احساس ناتواني ياد ميگيره ..  اينو كه ميگم به جاناتان همزمان فكر ميكنم كه دست هاش سيماني نيست. مهم نيست كاري كه دوست داره انجام بده چقدر احمقانه ست به هر حال براش يه پروژه ميشه كه چند وقت دورو برش ميخونه و بعد انجامش ميده.. مثل نون پختن.. اونقدر نون بد پخت تا اينكه بلاخره يك نون خيلي خوب پخت.. الان ميخواد از زباله هاي طبيعي بازيافتي كمپست درست كنه.. مهم نيست ماجرا هر دفعه چيه مهم اينه كه دنبال س

حتي اگر آسمون خيلي بزرگ باشه و پنجره كوچك و حتي اگه پرده تمام پنجره رو بپوشونه و تو تو تخت تو زاويه ثابت هميشگي نشسته باشي و يادت بره آسموني هم هست وقتي قرار باشه ماه و ببيني.. مياد تو درز بين پرده و پنجره .. احتمالش خيلي كمه.. اما هست  امشب نا اميد بودم.. يكي از اطرافيانم تصميم گرفت دنبال كار بگرده و از وقتي تصميم گرفت بيست و چار ساعت داره سرچ ميكنه.. من به خودم ميگم وقتي يكي با اين انرژي تلاش ميكنه احتمال اينكه يكي با سرعت اپلاي كردن من (هر دو هفته يكي) به نتيجه برسه  و كار پيدا كنه  چقدره..   هي دودوتا چارتا كردم ديدم احتمالش كمه.. خيلي كم.. و تو همين حال ماهو ديدم  و ماه حالم رو خوب كرد..      و من نياز دارم كه زندگي رو باور كنم  از ايفون هم متشكرم كه عكس گرفت.. فكر نميكردم كه بشه.. 

سلام  یک  چند بار تلاش کردم که تغیراتی در این سیستم امنیت وبلاگی انجام بدم و تازه متوجه شدم ممکنه هر بار شما یک ای میل  از طرف من دریافت کرده باشید !! معذرت خواهی من بخاطر ایمیل های بیجا !! شدم چوپان دروغ گو .. چون هی ایمیل دادم اما آپ دیت نکردم دیگه هیچ کس این لینک رو باز نمیکنه.. به هر حال ببخشید .. دو  یک پیچیدگی های به وجود اومد در روابط ام .. که احتیاج پیدا کردم که  کمی حد و حریم قایل بشم. و قبلا این مساله خیلی کم رنگ بود اما الان پر رنگ شده.. خیلی زیاد. خوش حالم که تونستم این تصمیم رو بگیرم و تا الان هم پاش ایستادم. دوستی رو تا جایی که به لذت ختم میشه و افکار جانبی, درگیری ذهنی و استرس با خودش نمیاره پی میگیرم..این خیلی رویه جدید و قوی ایه .. برای من که در این دلم از آشنایی اول باز میشد به روی محبت آدم ها ! آسان بود که بمونم و درد رو تحمل کنم اما حرفم رو نزنم و  دور نشم...  سه  این روز ها دارم آلمانی تمرین میکنم. به ساده ترین روش های ممکن.  وقتی کلاس  چهارم  بودم  مامان برام کتاب داستان  پنج دوست در جزیره گنج رو خرید و خوندمش و عاشقش شدم و همون تابستون گمش ک

اين روزها شايد شادترين دوران زندگيم رو در يك سال گذشته تجربه كردم، شادي رو با تمام وجودم صدا كردم و دست از دعوت غم و تنهايي برداشتم، هر تصوير ترسناك رو با يك تصوير امن عوض كردم و به طرز ساده لوحانه اي روياهامو از نو نوشتم ، هر بار كه خالي شدم خيلي اروم و با محبت از خودم پرسيدم چه اتفاقي افتاد؟ چي حالت رو بد كرد؟ و بعد دوباره شوق به زندگي به من برگشت.  جور خاصي از  اِما ممنونم، ازاين كه اون به نهايت سادگي به من حس زندگي ميده، لبخند بعد از خوابش، با تمام وجود شير خوردنش و تلاشش براي حرف زدن كه معمولا با يك اااااا ي بلند همراهه، كاش مي تونستم بنويسم چقدر حال من از اين كار خوبه. اين هفته سه روز با اون بودم و روزهاي ديگه منتظر بودم.. حالا خوبه بچه خودم نيست!! يك كار تازه رو قراره از پس فردا امتحان كنم.. وقتي از اب در اومد مينويسمش .. 

امروز یکی از روز های بهاری بادی بود .. از بس باد سرد به مغزم پیچید که تا شب سردرد داشتم. امروز با اما بودم. اما بچه کوچک انا همکار قدیمی عزیزمه که سه ماهشه و من ازش به صورت پاره وقت پرستاری می کنم ، هنوز نمیتونه خودش رو قل بده اما با چشماش چیزا رو دنبال میکنه و بی دندون میخنده. کلا به صورت نهایت طبیعی خودشه.. نا ارومی به وقت نا ارومی و شادی به وقت ارامش. امروز صبح پا شدم و بعد از صبحانه نشستم طراحی گلدون گلی که شروع کردم رو ادامه دادم. بعد نهار اماده کردم ، خوردم و رفتم به اما برسم، و وقتی برگشتم خونه ساعت ۶:۳۰ عصر بود، سعی کردم بخوابم شاید سردردم بهتر بشه اما نشد.. تا ساعت ۹:۳۰ که با گذاشتن کلاه برطرف شد. این روز ها چلنج زندگی من ایجاد تفاهم و دوستی بین من و پیدا کردن کاره. دوست دارم با حال خوش و دل اروم این صفحه اینترنت رو باز کنم. وقتی نامه درخواست رو مینویسم یا تغیر میدمش ارامش داشته باشم و در کل روحیه زندگیم سر جاش بمونه وقتی از جایی رد میشم. خوشحال ومتعجب از این همه سبز شدن ناگهانی پارک روبروی خونه ام. شب ها هنوز اون صدای همیشگی منو صدا میزنه، دنبالش راه میافتم.. یادم رو میب

فردا صيح روز جديدي از زندگي من شروع مي شه  و من ام شب احساس تمام شدن و مردن دارم تا فردا دوباره به دنيا بيام و از نو زنده بشم  خوش حالم  مضطربم، مامان من تو اون اتاقه و مامان جاناتان تو اشپز خونه  و من دنبال يك ذره احساس امنيت مي گردم  يكي كه بهم بگه فردا همه چي خوب پيش مي ره  و من عروس خوشه هاي اقاقي مي شم  امشب شام قرمه سبزي خوشمزه دست پخت مامان خورديم  امروز پيرهن گلي قرمز پوشيدم  امروز از دست مامان عصباني بودم بيشتر روزو 

امروز صبح داشتم کار می کردم اومد چسبید بهم و خوابید .. فک کنم از گرمای کامپیوتر و پتو بود که خیلی خوابالو شد. یکی از چیزایی که منو خیلی رام کرد این بود که یه  وقتایی این گربه میومد و فقط کنارم میخوابید یا می نشست .. منم به کارم می رسیدم.. به محض  این که پا می شدم اون هم می پرید دنبالم می ومد.. ..درست شبیه یه بچه ..با این کاراش خودشو خیلی تو دلم  جا کرد.. 

١-  نمي دونم نوشته بودم يا نه، من از ماه ژانويه ديگه سر كار نمي رم، يعني در يك توافق با استادم به اين نتيجه رسيديم كه من به درد اين كار نميخورم، بيش از حد بيو شيمي بود من هم نه تجربه درسهاي بيو شيمي رو داشتم و نه علاقه به كندوكاو درباره كاركرد سي تا انزيم . خوشحالم كه ديگه  يك پست داك نيستم حتي عنوانش رو هم دوست نداشتم .. واقعا خوشحالم تمام شد   بيكارم و دنبال كار ميگردم و صداي دلم رو  خيلي ضعيف ميشنوم  نميدونم چه كاري ميتونم بكنم و چه كاري دوس دارم. با خودم فكر ميكنم اگه طراحي لباس يا طراحي صنعتي خونده بودم و در يك كارگاه طراحي وتوليد لباس يا صندلي كار ميكردم  راضي  نبودم. من بايد يك كار از جنس ديگه اي پيدا كنم، مساله  بنياديه . بك كاري كه كمي عميق تر از سطح عادي باشه . اما هي ميگم مگه كل زندگي چي هست حالا .. يكم منفي شدم در ضمن ..الان در اين حدم.. ٢-  امروز احساس كردم كه  صداي دلم رو كه به زور فشارش داده تا صدايي ازش در نياد رو دارم ميشنوم.  ٣-  براي بار چندم امروز  تمرين كردم كه وقتي ميخوام حقم رو بگيرم لبختد نزنم و مهربان نباشم و جديت خيلي بهتر جواب ميده. عصباني نه اما كاملا جدي. ي

روزها اونقدر سريع ميگذرند كه اگه براشون برنامه  اي نريزم از كنترلم خارج مي شند. از وقتي از كانادا برگشتيم دقيقا يك هفته ميگذره، و تو اين هفته بيشتر ازهمه دنبال كاراي اداري ازدواج الماني بوديم، يعني اين كار خودش يك پروژه ست. مثلا ازمون گراهي مجدد ثبت نام شهرداري ميخواند اما فقط بايد ماكزيمم دو هفته ازش گذشته باشه و ما وقتي اونو داريم يك مدرك ديگه مون اماده نيست كه تا اون اماده شه تاريخ گواهي شهرداري مي گذره و ... حالا اين مدارك رو هم كشور فرانسه بايد تائيد كنه هم ايران و بعد از انجام ازدواج الماني بايد اونو تو سفارت ايران و فرانسه با مدارك ديگه اي كه اون ها هم خيلي ويژه هستند ثبت كنيم و اين كارها رو بايد به همين ترتيب ذكر شده انجام داد.  حالا ما يك عالم راه ميون بر به ذهنمون رسيد اما كم خرج ترينشون اينه كه ادم صبوري كنه. راههاي رفتن به ايران و دانمارك و فرانسه رو تا اينجا بررسي كرديم و همه از نظر مالي يا زماني به شرايط ما نخورد..  البته به اين دليل اصلي كه بيمارستان قرارداد منو به عنوان پست داك بعد از شيش ماه ديگه تمديد نكرد و من از اول ژانويه دنبال كار ميگردم و برا همين پول