خانه تابستانی

جهان سراسر از خبرهاي بد پر شده. هيچ خبر خوبي در اين دنيا نيست و من از اين سرخورده ام. مرض دنبال كردن خبر هم كه تا همين چند وقت پيش ترك كرده بودم با حمله اسراييل دوباره عود كرد.  بي خوابي هم گاهي به كل ماجرا دامن ميزنه.   از لحظه اي كه جاناتان اراده كنه تا وقتي خوابش ببره شايد بيست ثانيه طول ميكشه. هميشه من بعد از اون با بخل و حسد به زور مراقبه ميكنم تا خوابم ببره.  اين روز ها سبك و سبك تر ميشم. از قبلا كه دلتنگ ايران بودم، عصباني بودم از دست اون ادم .. و دنبال كار مي گشتم.. حالا يك سبكي افتاده تو سرم از همه اين ماجراها. ميدونم برم ايران و ساناز سروناز رو بعد يك سال ببينم از ديدن اينكه چقد بزرگ شدن و من نبودم غمگين ميشم. اما از ديدنشون شاد ميشم .  شاد  مثل لاك هايي كه اين روز ها ميزنم. قرمز و طلايي  مثل اشپز خونه اي كه امشب تميز كرديم دوتايي مثل شنا و پريدن از تخته نيم متري با ترس و لرز !!  من در همين لحظه تصميم گرفتم به دنبال شادي برم حتي اگه هيچ شبكه خبري و اجتماعي شادي در خود نداشته باشه.  بايد بخوابم تا فردا ساعت هشت ميشه ٤ ساعت خواب.  بايد شادي رو هر روز پيدا كنم . شب با خوابيدن من

اين روز ها بيماري خانه دارم هر چيز كوچيكي منو ياد خونه مي اندازه، مرد جواني افغاني كه تو مترو با مادر پير چاقش شوخي ميكرد و مادرش روشو كرد اونور تا بوس پسره نخوره به صورتش باعث شد ياد خونه بيفتم.. يه همچين اتفاق ساده اي.. اشكم جمع شد..  اومدم خونه، تو راه فكر كردم ادم وقتي غصه داره بايد غصه اش رو بخوره. يك طالبي گرفتم.. تا رسيدم خونه برا خودم با يخ مخلوطش كردم.. توت فرنگي هاي ترش يخزده اي كه تو فريزر داشتم رو هم با   كمي شير و شكر مخلوط كردم شد دو ليوان .. بعد با ارامش و قاشق قاشق خوردمشون.. وسطاش يخ كردم پا شدم پنجره رو بستم. اين شد كه حالم عوض شد.. تا اومدم اينجا از بيماري خانه بنويسم مامانم زنگ زد.. بصورت كاملا حرفه اي خوشحالي كردم ..جوري كه انگار من در ظهر تعطيلات تابستاني دلخواه در حال خوردن اب طالبي بودم كه شما زنگ زدي.. كمي هم اين بيكاري در علت غم و غصه من دخالت داره. اين هفته از نو ميرم پيش اِما. بعد از دو هفته استراحت بعد از عمل كه خيلي كسل كننده بود. اِما نشستن ياد گرفته و خيلي خيلي شيرينه. من رو هم كاملا ميشناسه و باعث ميشه به خودم افتخار كنم از اين