خانه تابستانی

از اون عید هاست که عید شده ولی قلب من هنوز تو سال گذشته دنبال گمشده هاش میگرده. عید شده ولی من اصلا آماده نیستم. هفت سن نخریدم. چیزی نچیدم. یک دونه سیب از شرکت بردشتم بیارم  خونه, با سیر و سرکه و سکه که خونه هست  .. شمردم ببینم چند تا سین میمونه ..   سبزه و سنبل و سماغ کم هست. میدونم وقتی این چیزا رو بزارم کنار هم برای گربه ها هم سال نو میشه. میتونم تصور کنم سبزه براشون حکم بهشت داره. شاید اصلا برم سبزه مخصوص گربه بگیرم.  غمگین ام که سال جدید شده و من هنوز تکلیفم با خود قدیمی ام روشن نیست.  که برای برنامه سال نو چیز تازه ای ندارم غیر از اینکه بنویسم: خداحافظی از مادر شدن  که برنامه زندگی که برای خودم چیدم با اون چیزی که طبیعت برای من چید جور در نیومد و من چاره ای ندارم جز اینکه تسلیم تصمیم طبیعت بشم.  که چقدر سختمه به خود قبلی ام بگم خداحافظ و از نقشی که سال ها یواشکی براش تمرین کردم جدا بشم و خودم , مسیرم و برنامه زندگی ام رو برای بار اول بدون داشتن بچه تصور کنم. نقش های دیگه هستن اما این یکی شون قرار نیست پر بشه.  غمگینم .   هر چند ساعت یکبار همه این رو از نو مرو

اخطار : این یک نوشته تاریکه تقاضا : تورو خدا به خودتون نگیرین و بعدش در موردش با من حرف نزنین.  زن های هر روز رو به سه دسته تقسیم بندی کردم: اونهایی که مادر شدن و هیچ نمیفهمن من/ما چی تجربه میکنم. اینها خوش بین و مهربان و امیدوارن و بعضی هاشون سکوت میکنن  وبعضی ها هم میگن بابا چیزی رو از دست ندادی والا ما حسرت یک خواب کامل و یک ساعت تنها با شوهرمون و یک حموم  آسوده به دلمون مونده .. بعضی ها شون هم که خیلی کار محورن از داشتن بچه خیلی احساس عقب موندن از پیشرفت های کاری میکنن .. رقابتی ها هم ته دلشون برنده شدن و یک احساس امنیتی میکنن ..  هر کی به نوعی!  دسته اول یک زیر گروه داره - اون هایی که دوره ای سقط / انتظار / وحشت ناباروری رو تجربه کردن - اون ها خیلی کنجکاون- دوست دارن بدونن چی به سر ما میاد, بیشتر از بقیه سرک میکشن. میخوان عمق احساست رو بدونن و اینکه دقیقا مشکل چیه و الان کجای مراحل پزشکی هستیم .  انگار هنوزمیخوان بدون اگه بچه دار نمیشدن چه دنیای تاریکی در انتظارشون بود و حالا با مطالعه من و چشمای همدرد و سوال های خیلی خیلی ریز میخوان بفهمن. وسط حرفامون هم یا بچه شون