محل كار جاي دوستي كردن نيست. رقابتي كه براي جلب توجه رييس هست خنده دار، بچه گانه و در عين حال واقعيه. يه همكار جديد خانوم دارم كه سه سال از من كوچيكتره. چند سال سابقه كار داره خيلي سريع كارا رو انجام ميده و بر خلاف من اصلا حوصله معاشرت نداره.. حوصله هيچي نداره انگار.. شايد از اين تيپ هاس كه با مرد ها بيشتر بهش خوش ميگزره.. شايد هميشه يكم ال كل لازم داره تا يخش وا شه.. در هر حال دوستانه نيس.. اصلا نيس.. و من كه لبخند زدن و خنده رويي و معاشرت بخشي از زندگيم بوده در كنار اين همكارم مدام حالم بده.. انگار با بيحوصله گيش انرژي منو ازم ميگيره.. باهاش احساس رقابت هم كردم .. در اين مورد بهش نمي رسم چون چند سالي كه به عنوان كامپيوتر ساينتيست كار كرده اصلا قابل مقايسه با من نيس.. به اين نقطه رسيدم كه من اصلا لازم نيس احساساتم رو دخالت بدم.. نه دوس شدن باهاشو و نه حسودي به بهتر بودنشو. كاملا در محدوده كار ازش انتظار صحبت دارم و باهاش صحبت ميكنم.. در دو روز گذشته خووووب جواب داد اين كار.. حواسم به جدول هاي خودمه به جاي جدول هاي اون كه تن تن ساخته ميشن و اپديت ميشن .. كند و لنگ لنگ ميرم جلو و از هرچيزي كه ياد ميگيرم با وسواس نت برميدارم كه يادم نره... كارم خيلي وقت ها فقط تكنيكال كامپيوتره (مثلا صدور مجوز براي دسترسي سرور جديد يا بدتر از اون ديپلوي سرور جديد) و اصلا ربطي به برنامه نويسي يا مهارت هاي عمومي نداره. سرچ كردن در اينترنت هم كمكي نمي كنه.. اونقددددر مطالب مختلفي مياره كه منو بيشتر ميترسونه .. اگه يه قسمت از دستورو اشتباه وارد كنم ممكنه جايي خراب شه..در اين شرايط كسي كامپيوتر خونده سه برابر من سرعت داره چون حل مسايل تكنيكال رو بلده.. يا حد اقل چند تا پروژه اينطوري انجام داده. برا همين احساس رقابت يك فيزيكي بازنشسته با يك كامپيوتري در حال فعاليت كمكي نميكنه
اون دايره قرمز مراقب محتوياتشه.. كه با بيرون قاطي نشن..
No comments:
Post a Comment