جمعه بین التعطیلین

دوست دارم آدرس اینجا رو به یک دختری بدم به اسم نسیم ، از وبلاگش میشناسمش . من کلا وقتی جایی  کامنت میزارم بدون لینک به  اینجاست 

تا حالا همیشه اینجا شخصی مینوشتم . فقط آدم های محدودی نوشته هام رو دنبال میکردن . اگه آدم های غریبه بیان من خجالت میکشم. نه چیزهای جالب هیجان انگیزی مینویسم و نه قلم خاصی دارم . تازه ویرایشی هم که در کار نیست . 

دیگه اینکه پسره برگشت ، رومانتیک و خوب . یک عالمه شکلات سوییسی و پنیر آورد . 

من در آرامش به سر میبرم . با خودم .
 سمانه رفته دنبال ویزاش. سمانه بعد تلاش ای که کرد الان خانوم دارای پذیرش  دکترا شده و این خیلی خوبه . خیلی خیلی خیلی
میره گوتینگن و من ته دلم بهش افتخار میکنم و ازش راضی ام .
:)
 اینقد سفارت آلمان  این بیچاره رو برد آورد به بهانه تکمیل کردن مدارک و تایید کردنشون .. این تایید مدرک رو آلمان تازه به درخواست ویزا اضافه کرده . نبود. میری اول میدی تایید و اگه همه چی کامل بود میری مصاحبه و تحویل مدرک . 

زندگی میکنم. این روز ها همه چیز آسان تر به نظر میاد . فقط دلم برای خونه و مامان اینا تنگ میشه . اصلا حتا نمیدونم دلم برا چی تنگ میشه .. حس مبهمیه.. اخیرا هر بار این حس میاد سراغم باهاشون حرف میزنم. تماس یا چت یا چت تصویری .. 

بعد  خیلی حالم  بهتر میشه ..

 گاهی میگم پاشم بعد دکتری برم ایران کلا . بعد  میدونم که دو هفته بیشتر ظرفیت آدم های اطراف رو ندارم (بقیه فامیل رو میگم که حضور یکپارچه و سبزی دارند همیشه و آدم مجبور میشه به حرف ها و نظراتشون گوش بده .  )

یک کار خوبی از ورونیکا یاد گرفتم .یکی دو روز رو در  ماه به اسم روز زیبایی نامگذاری میکنیم . (بیوتی دی )

بعد  در این روز به اندازه ٣ تا ٤ ساعت به انجام نظافت و زیبایی زنانه مشغول میشیم. همه موهای زائد رو بنیادی از بین میبریم . جوری که بدونیم تا یک هفته در نمی ان حد اقل.. بعد  ماسک صورت میگذاریم . سیبیل ها و ابرو ها رو هم مرتب میکنیم. در این روز همه کار هایی که دلمون میخاد ولی هیچ وقت فرصت  نداریم رو هم میکنیم. مثلا اطمینان حاصل میکنیم که همه جای بدنمون دیگه خوشگل تر از این نمیشه .. آخرش یک دوش حسابی میگیریم و به همه بدن لوسیون میزنیم و لا ک ناخن دست و پا ..

بعد  تا ٣ روز احساس میکنیم خانوم ملکه تمیزی و خوش بویی و پاکیزگی هستیم . این کار رو دوست ورونیکا هر ماه راه میندازه و اون رو هم مجبور میکنه باهاش انجام بده . روز زیبایی اگه به صورت گروهی انجام بشه آدم انگیزه بیشتری داره . 

دیروز رو من روز زیبایی اعلام کردم . یک خرید رفتم و همه چیزایی که نداشتم رو خریدم . (مثلا ماسک صورت و رنگ جدیدی برای موهام )  الان یک خانوم خیلی مرتب با موها و ابروهای قهوه ای روشن هستم با  لا ک قرمز . (عکس خواهم گذشت )

 اما بزرگترین دغدغه و اضطراب زندگیم اینه که مدت طولانیه سر وقت تزم نرفتم . دو هفته نشستم رو مقاله و یک هفته رو هم هدر دآدم رفتم همایش کار آفرینی . این هفته هم که هیچ ی رسما. یعنی درست یک ماهه که من دست نزدم بهش و این شده یک بت بزرک. باید خانوم ابراهیم بشم .. بزنم بت ها رو بشکنم . 

گفت o گو

١-دست نوشتنم کند شده و نمیدونم که از چی شروع کنم . حرف های زیادی دارم. دلم میخاد که بشینم با خودم گفتگو کنم. الان این هفته باید برم یک آزمایش عمومی بدم . من چون آدم سالمی هستم سالی یک بار چک آپ میکنم  و از این مادر هایی هم خواهد شد که بچه هاش نگران سلامتیش نخواهند بود چون خودش از خودش مراقبت میکنه .

بعد آزمایش باید پاسپورت مبارک رو هم تمدید کنم. پسره آخر هفته میاد و من واقعن دوس دارم که بیاد. از وقتی رفته من اش پزی نمیکنم.
دیگه اینکه یک سمینار داریم و در دو هفته گذشته من مشغول این بودم که مقاله کذایی رو آماده کنم . هفته پیش درفت رو فرستادم برای استادم و الان دیگه باز باید بشینم سر  پایان نامه . این از این.

٢- چیز دیگه ای که میخاستم بگم نگرش این روز های من نسبت به زندگی بود . هنوز یک هیجانی نسبت به آینده دارم. ته وجودم هنوز یک بچه ای ام که فکر میکنه در بزرگ شدن خیلی چیزا هست. و هیجان دارم زودتر برم جلو.. ببینم چی میشه .. حالا میدونم تهش هم خبری نیست ها
اما می دونم که جهان جای کلکیه و ممکنه باز هم چیزایی اتفاق بیفته که تا مغز استخوانم گریه رسوخ کنه . بعد  این باعث میشه یک جورایی زره پوش آماده آینده باشم و یادم بمونه که قوانین جهان چجوری اند.

٣- درباره رابطه ام میخام بنویسم. یک مانعی هست و اون هم اینه که رابطه معمولا چیز خصوصی ایه و آدم دوست نداره چیزهای خصوصی و مخصوصا اشتباه هایی که خودش یا طرفش مرتکب میشه رو باز کنه. یا بگه که چیز ها چجوری اند بین اون و طرف مقابلش.  یک حریم هست.
حالا من کمی مینویسم هی هم سعی  میکنم حریم رو نشکنم. 
پسره داره میشه دوست صمیمی من . یعنی من حرف هام رو .. کشف هام رو و حتا اعتراف به اشتباهاتم رو برای اون میگم. نمیدونم خوبه یا نه .
اینکه کلا کسی به این خوبی و این هماهنگی با من کنارم هست و اینقد شبیه هم هستیم رو دوست دارم. اما اینکه داریم هی با هم زندگی میکنیم موجب میشه که دستمون هی برا هم رو بشه و یک چیزایی دیگه مثل سابق عمل نکنه . یک چیزایی در من و اون کشف بشه که تکرارشون منجر به اختلاف و دعوا میشدن و اون هم دیگه کوتاه نیاد یا دیگه من مثل قبل رفتار نکنم.
میدونمکه نمیشه آدم ها همیشه در حال گل گفتن و عشق ترکوندن باشند. کشف همدیگه اینجوریه . باید آدم ها با هم اختلاف نظر داشته باشند یا کار های بچه گانه بکنند یا از دست هم عصبانی بشند. این ها به نظرم ترسناک نمیان.
یک چیزی به نظرم ترسناک میاد و اون هم اینه که من یک سری الگو و پیش فکر یا نگرش دارم و نمیخام فکر کنم که این الگو ها و فکرها فقط تو سر من اتفاق می افتند. یعنی باور داشتم که اینها واقعی (نه لزومن درست) هستند. این ها مدت ها به عنوان حقیقت زیر پوستم بود و باهاشون زندگی میکردم. الان میبینم که این ها مسایل دعوا سازی هستند و همیشه بودند و من مینداختم گردن طرف مقابلم. (قبول کردنشون وقتی پسره میگه غیر ممکنه !! وقتی تنها فکر میکنم میبینم راست میگه.. ولی باز هم سخته ) حالا بعد اینکه قبول میکنم این جور نگرش کمی ایراد داره و میخام اینجوری نبینم خیلی سخت میشه .. انگار غیر قبل تقییرند. یعنی یک چیزی من میگم یک چیزی شما می خونید.

بعد من امروز صبح تو راه نشستم احساسات خودم رو در وقتی که یکی از این الگوها رو انجام میدم نوشتم . میخام این الگوی غیر سالم رو بشکنم. اما خیلی بهش عادت دارم . باید بشکنم چون تا الان پسره چیزی نمیگفت اما الان اعتراض میکنه و اعتراض وقتی خیلی جدی باشه و نادیده گرفته بشه خیلی بده. ضرر داره ..

گفتم این ها ترسناکن چون سخت میشه تغیر شون داد..

some updates

بلاخره ان کاری که خیلی مدت میخاستم انجام بدم  رو کردم . از اون ساختمون دور بزرگ نیمه خالی اومدم نشستم آفیس آندره ا . که پر از آدم و زندگی و فعالیته . 

یکم فقط آروم ترم و احساس میکنم کارم جدی تره  نسبت به گذشته. 

کتاب  خوبی پیدا کردم که مدام دم دستمه 

یک دوست جدید هم پیدا کردم که قهرمان شنا ست و ایرانیه و اهل ساریه و مدرسه ما هم بوده . خونه اش هم خیابون بقله . یعنی این همه نزدیک به من .. دیروز با هم رفتیم شنا و بد از ٣ ماه من بلاخره آب زدم به تنم. اون کلی اشکلاته منو گرفت . شب اومد خونه باهام. یعنی من ازش خاستم که بیاد. پسره رفته سویس . استادش منتقل شده و ماهی ٢ هفته اونجاست ٢ هفته اینجا. البته فعلا . شاید مجبور شه بیشتر بره . 

من هم دیشب تنها بودم . اما اونقدر حرف زد دوست جدیدم که من از خستگی مردم ..

من اونقدر غرق مسایل خودم بودم و اونقدر گیج مشکلات و غم های  زندگی خودم بودم که یادم رفت چیز هایی که الان دارم چقدر با ارزش اند . یادم رفته بود سال اول چی کشیدم .. فراموش کرده بودم زندگی یک آدم تنهای مهاجر  چقدر ملال و غصه  درش هست . چقدر آدم پیچیده میکنه مسایل رو ..اصلا چقدر حال آدم بده .
مهاجرت یک پدیده دیگه است. با تجربیاتی که آدم تو کشور خودش داره خیلی فرق میکنه. مثل یک بیماری مزمن میمونه. 

 این ها رو تازه گی ها درک کردم . از وقتی  بابا رفته من خودم رو پر از غم  مبینم ..اصلا هنوز باورم نمیشه ..گاهی هم که گریه میکنم  تا جایی که زور دارم..
اما دیروز فکر کردم  اگه همین چیزایی که الان دارم رو نداشتم و بابا رو از دست میدادم خیلی وضع  بدتر بود . اگه  پسره رو نداشتم. اگه خونه نداشتیم .. اگه امنیت یک رابطه آروم رو نداشتم . اگه کسی رو نداشتم که کنارم باشه و دوستش داشته باشم و خیالم راحت باشه که اون هم منو دوست داره .. و بعد  بابا میرفت من خیلی کم میاوردم .. شاید  برمیگشتم .شاید نمیتونستم ادامه بدم ..

من هنوز تمرین های زیادی هست که باید انجام بدم. تمرین های رابطه دو نفره . اما یک جوری آرومم الان . 

خوش ام که اومدم این آفیس جدید .. با دو تا دختر دیگه ام و احساس خوب دارم 

یک کتاب خوبی گیرم اومده . نمیگم اسمشو !

دلم هنوز خیلی برای بابا تنگه . دلم مامان رو میخاد.. شاید بشه تابستون مامان بیاد.

 یعنی میدونم که از نظر مالی فشاره اما مگه مهمه.. اون همه مراعات کردیم و بابا هیچ وقت نتونست بیاد..  حالا دیگه این همه حسابگری برام معنی  نداره ..

الان میخام برم سر درس .. سعی  میکنم بیشتر بنویسم 

یعنی فکر میکنم خوبه که بیشتر بنویسم ..